Θεόκλητος της υπομονής, της αγάπης και της χάριτος

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 26 Φεβρουαρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 22.29

Για την Romfea.gr, Αρχιμ. Γρηγόριος Παπούλας

Είναι αυτός ο οποίος από τον Θεό κλήθηκε δια του λόγου του μεγάλου ιεροκήρυκος κ έπειτα επισκόπου γέροντος του π. Αυγουστίνου, και σήκωσε με θάρρος και αποφασιστικότητα τον Σταυρό του Χριστού, βαδίζοντας πιστά πάνω στα χνάρια της πορείας Του, και στους παρόντες χρόνους, κεκλημένος όντως πάλι από  τον Κύριο Ιησού Χριστό, έγινε ο Απεσταλμένος του και «Εις τόπον Χριστού», ευρισκόμενος Επίσκοπος της Εκκλησίας Του στη Φλώρινα, στις Πρέσπες και στην Εορδαία.

Όσοι τον γνωρίζουν τώρα έλκονται από την εγκάρδια καλοσύνη του, την ανεπιτήδευτη του αγάπη, το ουράνιο χαμόγελο του, από τη μεγαλοπρέπεια της απλότητός του και την ώριμη του παιδικότητα, τον λόγο τον αληθινό, τον εμπειρικό, τον αφτιασίδοτο, τον «άλατι ηρτυμένον», από αυτό το πολύ διαφορετικό που έχει πάνω του, γύρω του και τον ξεχωρίζει από τους πολλούς,  αλλά δεν λέγεται με λόγια γιατί εκφράζεται κυρίως, με τα βιούμενα συναισθήματα αγαλλίασης της καρδιάς, καθώς γαληνεύει όπως τότε, τότε που την αγγίζει η Χάρη του Θεού…

Άλλοι πάλι που είχαν την ευκαιρία ή καλύτερα την ευλογία, να τον γνωρίζουν από πιο παλιά, περισσότερο και λίγο καλύτερα, ξέρουν και καταλαβαίνουν τα λόγια, αλλά κυρίως τον λόγο: πως όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητός του, δεν είναι τυχαία, αλλά δώθηκαν στον άνθρωπο που όχι μόνο αγόγγυστα, αλλά και με χαρά σηκώνει τον σταυρό της αγάπης, της πίστης, της ταπείνωσης,  της υπομονής, της υπακοής και της αφοσίωσης στον Χριστό και στους ανθρώπους του, όχι για λίγο, αλλά για δεκαετίες, για μια ολόκληρη ζωή.

Με το αίμα της καρδιάς του «εξαγόρασε» την Χάρη του Πνεύματος, όχι απλά συγχωρώντας τους σταυρωτές του αλλά αγαπόντας τους με την γνήσια έως θανάτου αγάπη του Χριστού.

Σήμερα που γιορτάζει η Εκκλησία τον άγιο μάρτυρα του Χριστού Θεόκλητο και η τοπική Εκκλησία της πολύπαθης κ ακριτικής Φλώρινας, των Πρεσπών και της Εορδαίας τον Ποιμένα και Πατέρα της, όλοι όσοι γευτήκαμε τους εύχυμους καρπούς, της δικής του καρποφορίας, μαθητεύοντας κοντά του, στην παλιά Εκκλησιαστική  Σχολή της Μητροπόλεως του και όσοι άλλοι αλλιώς τον γνωρίζουν, φαντάζομαι κι εκείνοι μαζί, πρώτιστα τον ευχαριστούμε για όσα, πάντα «εν κρυπτώ» και «εν σιγή», διδαχθήκαμε και διδασκόμαστε, απολαύσαμε και απολαμβάνουμε, χάρη στους δικούς του κόπους και θυσίες και τέλος προσευχόμαστε στον Κύριο μας, να μας τον χαρίζει για έτη πολλά, υγιεινά και ευφρόσυνα.

Προσευχόμαστε όχι μόνο για εκείνον αλλά και για μας, γιατί ανήκει στους Ιεράρχες Εκείνους που σηματοδοτούν τα όνειρα μας για την Εκκλησία του Χριστού, επισημαίνοντας τους παλιούς μας στόχους και νοηματοδοτούν την πορεία της διακονίας μας, ανανεώνοντας τις ελπίδες μας, αφού υπάρχουν ακόμα πρότυπα, ινδάλματα και παραδείγματα για τη συνέχεια μας.