Οι Έλληνες κροίσοι σε εποχές κρίσεως

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 06 Ιουνίου 2012

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 14.12

 

Του Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου για την Romfea.gr

---

Εἶναι πολύ δύσκολο ἔργο καί χρειάζεται μεγάλη ἐγρήγορση γιά νά αἰσθανθεῖς ποιό εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τόν καθένα μας σέ αὐτό τόν κόσμο.

Σέ ἕναν κόσμο πού δύστυχῶς κατάφερε νά ναυαγήσει μέσα στό λιμάνι, καί μάλιστα μέ σκάφος πολύ πολυτελέστερο ἀπό τόν «Τιτανικό».

Ζοῦμε τήν ἐποχή τῶν φρικτῶν ἀντιθέσεων. Ἀναζητοῦμε ἡγέτες πού θά μᾶς ἐξασφαλίσουν ἄφθονο ψωμί, ὅλοι ἐμεῖς πού γιά δεκαετίες πετούσαμε τό ψωμί σέ καθημερινή βάση. Ἀναζητοῦμε ἡγέτες πού θά μᾶς παρέχουν ὑλικά ἀγαθά ἐνῶ γνωρίζουμε πώς «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Λουκ. δ΄ 4).

Ἀναζητοῦμε ἡγέτες πού θά μᾶς κάνουν τή ζωή παράδεισο, πού θά μᾶς γειώσουν βαθύτερα στή γῆ, ἐνῶ ξέρουμε ὅτι, ὅπως τά διαβατάρικα πουλιά, ἡ μακαρία πατρίδα μας βρίσκεται κάπου ἀλλοῦ.

Ἔτσι μιλᾶμε γιά οἰκονομική κρίση σέ μιά ἐποχή πού κάποιοι Ἕλληνες κροίσοι ἀγοράζουν ἔξω ἀπό τό Λονδίνο σπίτια πολλῶν ἑκατομμυρίων εὐρώ. Ἡ ψαλίδα ἀνοίγει συνεχῶς.

Κι ἐνῶ ἀκοῦμε στό Εὐαγγέλιο πώς ὀφείλουμε νά μήν περιφρονοῦμε κανέναν ἀσήμαντο αὐτοῦ τοῦ κόσμου πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ ἀδελφό Του, ἐμεῖς θέλουμε νά γίνουμε σημαντικοί γιά νά ζοῦμε χλιδάτη ζωή, ἐγκλωβισμένοι μέσα στούς λίγους δικούς μας ἀνθρώπους. Ὅμηροι τῶν ἐπιθυμιῶν μας ὁ καθένας, ἀγνοοῦμε τί θέλει τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀπό μᾶς.

Ἡ Ἁγία Τριάδα, τρία πρόσωπα-ἕνας Θεός, ἑνωμένα ἀσύγχυτα καί ἀδιαίρετα, μᾶς καλεῖ νά τή μιμηθοῦμε.

Μόνο ἡ ἑνότητα δύναται νά μᾶς γλιτώσει ἀπό τό ὁλικό ναυάγιο. Ἕνα ναυάγιο πού δέν συνέβη μέσα στούς ὠκεανούς τῶν πολέμων καί τῶν θυελλωδῶν συρράξεων, ἀλλά στό ἥσυχο λιμάνι τῆς διαφθορᾶς, τῆς ἀπιστίας καί τῆς συναισθηματικῆς ὑπερχείλισης, πού ξέρει νά προσκυνάει καί νά λατρεύει τούς λίγους δικούς της καί νά γυρνάει τήν πλάτη στούς πιό μακρινούς ξένους ἀδελφούς της.

Ἔχουμε ἀνάγκη ἐπαναπροσδιορισμοῦ τῆς πορείας μας. Αὐτός πού ἀναζητᾶ τά ἀνώτερα ἀγαθά τῆς ἀγάπης, τῆς ταπείνωσης καί τῆς θυσίας θά λάβει ἀπό τόν παροχέα Θεό, μέ πολλή ἄνεση, καί τά κατώτερα: τίς τροφές, τά σκεπάσματα, τίς στέγες. Κανείς ἐρημίτης, ἀσκητής ἤ μοναχός, πού ἔζησε μακριά ἀπό τόν κόσμο τοῦτο, σέ ἀφιλόξενα βουνά καί σέ ἀπομακρυσμένες ἐρήμους, δέν γνωρίζω νά πέθανε ἀπό τήν πείνα. Ἀντίθετα, ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, τά ἐρημοπούλια τοῦ Παραδείσου, ἔζησαν καί πολλά πολλά χρόνια.

Ὁ οὐράνιος Πατέρας τούς ἔτρεφε ὅπως τά πουλάκια τοῦ οὐρανοῦ καί τά πανέμορφα λουλούδια τοῦ ἀγροῦ.

Κι ὅμως. Σήμερα αὐτοκτονοῦν ἄνθρωποι ἐξαιτίας τῶν χρεῶν τους. Γιατί ἄραγε; Μήπως δέν εἶχαν νά φᾶνε;

Ἤ χάνοντας τά ὑλικά ἀγαθά ἔχασαν τή γῆ κάτω ἀπό τά πόδια τους καθώς τά εἶχαν θεοποιήσει; Ὅποιος ἐλπίζει στό χρῆμα κάποτε θά ἀπελπιστεῖ, διότι εἶναι ἐνώπιον τοῦ θανάτου παντελῶς ἀνίσχυρο νά σώσει τόν ὁποιονδήποτε.

Ὅποιος ὅμως ἐλπίζει σέ Θεό ζώντα ἔχει μιά πορεία πέρα ἀπό τά κλειστά ὅρια τοῦ θανάτου. Σπάει τή φυλακή τοῦ σώματός του καί τοῦ κόσμου τούτου καί τρέχει ἡ ψυχή του στήν αἰώνια ἀνάπαυση ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν.

Ἄς παρακαλέσουμε τό Ἅγιο Πνεῦμα, σήμερα πού οἱ χρόνοι δέν ἀστειεύονται, νά μᾶς ἀνοίξει τούς πνευματικούς μας ὁρίζοντες γιά νά ποθήσουμε ὅ,τι ἀξίζει νά ποθεῖται. Καί τό μόνο πού ἀξίζει εἶναι ἡ ἀθάνατη καί αἰώνια ψυχή μας, ἡ μόνη πού μᾶς ἀνήκει.

Ἄς βάζουμε λοιπόν σέ δεύτερη μοίρα ὅσα προορίζονται γιά χῶμα καί φθορά, ὅλα τά ὑπόλοιπα δηλαδή. Τότε θά μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά πνευματική ἀναγέννηση τοῦ τόπου μας.