Μητροπολίτης Σύρου: «Εσώθημεν και σωζώμεθα και θα σωθώμεν δια της Εκκλησίας»

Δημιουργηθηκε στις Τετάρτη, 23 Μαΐου 2012

Γράφτηκε από τον/την 21.12

Του Μητροπολίτου Σύρου κ. Δωροθέου

---

"Εσώθημεν διά της Εκκλησίας!"

Η κλασσική πλέον διαπίστωση του νομομαθούς Ν. Σαρίπολου, κατά τις συζητήσεις για τη δημιουργία νέου Συντάγματος από τη Β΄ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων το 1864, αφορούσε, βεβαίως, τον καθοριστικό ρόλο της Εκκλησίας στην διατήρηση της Εθνικής μας ταυτότητας και ιδιομορφίας στη μακρά περίοδο της Τουρκοκρατίας, σε σύγκριση με τον τρόπο, που αντιμετώπισε την Εκκλησία το νέο Ελληνικό Κράτος, διαλύοντας τα Μοναστήρια της και λεηλατώντας την περιουσία της… Αντί του μάνα, χολή…..

Η Εκκλησία, όμως, συνέχισε και συνεχίζει την προσφορά της προς το λαό του Θεού και το Γένος των Ελλήνων, απτόητη από τις απειλές, αλώβητη από τις συκοφαντίες και τις προσβολές. Σήμερα, 148 χρόνια μετά, μέσα στη δεινή δίνη της οικονομικής κρίσης, που καλπάζει η ανεργία, που βαθαίνει η φτώχεια, που επελαύνει η εξαθλίωση και περισσεύει η κρατική αδιαφορία, η μόνη ελπίδα και καταφύγιο είναι και παραμένει η Εκκλησία.

Καθώς το κοινωνικό Κράτος έχει καταλυθεί και οι Υπηρεσίες Πρόνοιας έχουν καταργηθεί, η Εκκλησία είναι ο μόνος «φορέας» που στέκεται δίπλα στον απογοητευμένο, απελπισμένο και εν πολλοίς καταπτοημένο Ελληνικό Λαό. Δεν εκφράζει μόνο πνευματικό και παραμυθητικό λόγο αλλά αναλαμβάνει και πάλι έντονο κοινωνικό και φιλανθρωπικό ρόλο, επεκτείνοντας την ιερουργία της έξω από τους Ναούς, «ιερουργώντας» όπου υπάρχουν φτωχοί, άνεργοι, ανέστιοι, πεινασμένοι.

Ο ρόλος της αυτός δεν είναι ούτε πρόσκαιρος, ούτε ευκαιριακός, αλλά βαθειά μυστηριακός… Κεντρική της ιεροτελεστία, άλλωστε, είναι ένα «τραπέζι», από το οποίο ο ίδιος ο Χριστός τρέφει τους «πεινασμένους». Και κριτήριο σωτηρίας δεν είναι μόνον οι προσευχές και οι νηστείες, αλλά και η διακονία του ίδιου του Θεού στο πρόσωπο των «αδελφών του των ελαχίστων»…

Για την Εκκλησία και για το γνήσιο Χριστιανό ο άλλος δεν είναι απλά ένας βιολογικός οργανισμός, αλλά εικόνα του Θεού! Διάκονος ενός ιερού χώρου χωρίς σύνορα και τοίχους, έχει λάβει θεία εντολή να ιερουργήσει φροντίζοντας και τρέφοντας υλικά και πνευματικά κάθε ψυχή που φέρει στους μυκτήρες της την πνοή του Θεού.

Βλέπει το Χριστό στο πρόσωπο κάθε ανέργου, κάθε φτωχού, κάθε αρρώστου,κάθε φυλακισμένου. Για τον άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο, όσο πιο «ελάχιστος» είναι ο αδελφός σου, τόσο περισσότερο ο Χριστός έρχεται σε σένα μέσα από αυτόν (Ομιλία 45 στις Πράξεις), και συνεχίζει, δανείζοντας το λόγο του στο Χριστό: “Με δέχτηκες, στο δικό σου σπίτι, κι εγώ θα σε δεχτώ στο βασίλειο του πατέρα μου, αφαίρεσες την πείνα μου, εγώ αφαιρώ τις αμαρτίες σου, με είδες δέσμιο, σε βλέπω απελευθερωμένο, κοίταξες εμένα τον ξένο, σε καθιστώ πολίτη του ουρανού, μου πρόσφερες ψωμί, σου προσφέρω ένα ολόκληρο βασίλειο για κληρονομιά σου.”

Η χριστιανική ταυτότητα είναι η ταυτότητα ενός άστεγου που φιλοξενείται τώρα στον οίκο του Θεού.

Ο χριστιανός είναι ο άστεγος που καλοσωρίζει τον άστεγο στον χώρο που o ίδιος φιλοξενήθηκε, που μοιράζεται το φαγητό που του χαρίστηκε, που ντύνει από τα ρούχα που ντύθηκε.

Και αυτή η «ιερουργία» αποκαλύπτεται πάντοτε σε περιόδους κρίσεως, όπως η σημερινή, και μάλιστα κατά τρόπο εκκωφαντικά αποκαλυπτικό! Είναι ο μοναδικός «οργανισμός», που βρίσκεται έμπρακτα δίπλα στον πονεμένο μας λαό! Και η σύγκριση με άλλες, πολιτικές, κοινωνικές, κομματικές, αυτοδιοικτικές και Μη Κυβερνητικές οργανώσεις, είναι συντριπτική!

Τα ΜΜΕ είναι γεμάτα από εικόνες και ειδήσεις της προσφοράς της Εκκλησίας, ώστε παρέλκει εντελώς μια αδρομερής έστω καταγραφή της. Μέσα στη γενική απαξίωση των πάντων, η Εκκλησία παραμένει το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς στην Πατρίδα μας, οι εκπρόσωποί Της είναι οι μόνοι «φορείς εξουσίας», που δεν φοβούνται να κυκλοφορήσουν ανάμεσα στον δίκαια οργισμένο λαό…

Ένα λαό, που διαπιστώνει καθημερινά πόσο μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη θα ήταν η κοινωνική Της προσφορά, αν είχε την «περιουσία», που δημεύθηκε, αν μπορούσε να αξιοποιήσει την «περιουσία» που Της απέμεινε… Ένα λαό, που διαπιστώνει καθημερινά τι θα συνέβαινε αν η Εκκλησία δεν είχε «περιουσία»….

Όπως κάποιοι, ακόμα και σήμερα, αυτό ονειρεύονται και αυτό επιδιώκουν, εν όψει και της προεκλογικής περιόδου παραθεωρώντας μια βασική διαφορά: Ότι η περιουσία της Εκκλησίας είναι η μόνη περιουσία, που ανήκει στο λαό, υπάρχει για το λαό, επιστρέφει στο λαό!

Και βυσσοδομούν και πάλι εναντίον της Εκκλησίας, εποφθαλμιούν την περιουσία Της και απειλούν και αυτή τη μισθοδοσία των Κληρικών Της, ελάχιστη συμβατική υποχρέωση του Ελληνικού Κράτους για τα όσα πήρε κατά καιρούς από την Εκκλησία! Η οποία μπορεί να προσφέρει στο Κράτος και μια ακόμη διακονία: Να του δώσει την απαραίτητη «τεχνογνωσία» περί του πώς γίνεται αντί να εισπράττει και να έχει ελλείμματα, να προσφέρει και να έχει πλεονάσματα!

Περιοδικό: Επίκαιρα