Ανάγκη να αποκατασταθεί άμεσα το τρωθέν κύρος της Δικαιοσύνης

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 26 Δεκεμβρίου 2011

Για τη Romfea.gr, Σπύρος Μπαζίνας 22.04

Μετά τη γενική κατακραυγή και ιδίως τις δηλώσεις της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους, του Μακαριότατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών, των Σεβασμιότατων Μητροπολιτών Θεσσαλονίκης, Πειραιώς, Πατρών, Φθιώτιδος, Ναυπάκτου, Σιατίστης, Κονίτσης, Μεσογαίας και Προικονήσου, και τόσων άλλων επωνύμων πολιτών, όπως των κκ. Μητσοτάκη, Λούλη και Κονιδάρη, κομμάτων, όπως του ΛΑ.Ο.Σ. και οργανισμών ακόμη και από το εξωτερικό, όπως το Ίδρυμα Αγίου Ανδρέα (βλ. ιστοσελίδα Romfea.gr 23. και 26.12.2011), γίνεται σαφές ότι η μη δυναμένη να αιτιολογηθεί απόφαση του Συμβουλίου Εφετών που διατάσσει την προφυλάκιση του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη κ. Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, πλήττει καίρια την εμπιστοσύνη του Λαού στη Δικαιοσύνη και θίγει βάναυσα το κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της.

Το ένταλμα φέρεται να αναφέρει ότι η προσωρινή κράτηση διατάσσεται προκειμένου να αποφευχθεί η εκ μέρους του κατηγορουμένου τέλεση νέων αξιοποίνων πράξεων. Ως περιστατικά της προηγουμένης ζωής αυτού ή ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξεως που στηρίζουν αυτή την κρίση το ένταλμα μνημονεύει:

(α) την εκμετάλλευση της ιδιότητος του ως καθηγουμένου αγιορειτικής μονής παγκοσμίας ακτινοβολίας ώστε να επηρεάσει πολιτικά πρόσωπα και κρατικούς λειτουργούς, (β) την επανειλημμένη τέλεση πράξεων, οι οποίες είναι αντίθετες προς το μοναχικό πολίτευμα και την πνευματική αποστολή του, και (γ) την πρόκληση ιδιαιτέρως μεγάλης ζημίας στην δημόσια περιουσία. Είναι λίαν αμφίβολο όμως αν τα στοιχεία αυτά δικαιολογούν το έσχατο μέτρο της προφυλάκισης και την ουσιαστική κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας. Από πότε έγινε ο επηρεασμός πολιτικών προσώπων (ακόμη κι αν δεν έχει παράνομο αποτέλεσμα, πράγμα που μένει να αποδειχτεί) ποινικό αδίκημα;

Από πότε πήραν τα ποινικά δικαστήρια την δικαιοδοσία του επισκόπου του Αγίου Όρους, δηλαδή του Οικουμενικού Πατριάρχου, και ελέγχουν ποινικά μοναχούς για παραβίαση του μοναχικού πολιτεύματος και της πνευματικής αποστολής του; Και από πότε το ουσιαστικό ζητούμενο της δίκης, η ζημία του δημοσίου, θεωρείται δεδομένο προτού καν κριθεί από το αρμόδιο δικαστήριο;

Δυο ενέργειες τουλάχιστον είναι κατεπείγουσες. Πρώτον, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο μόνος που έχει δικαίωμα να ασκήσει ένδικο μέσο κατά του βουλεύματος που αίρει τη διαφωνία μεταξύ Ανακριτή και Εισαγγελέα για την προφυλάκιση, να ασκήσει άμεσα αναίρεση.

Έτσι, ο Άρειος Πάγος θα έχει να σώσει το κύρος της Δικαιοσύνης, κρίνοντας αιτιολογημένα αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την προφυλάκιση, δηλαδή αν ο κατηγορούμενος ιερομόναχος είναι αγνώστου διαμονής, ύποπτος φυγής η τέλεσης άλλων αδικημάτων, και αν η παραπάνω αιτιολογία είναι επαρκής.

Η σύνδεση του θέματος αυτού με την ουσία της υπόθεσης, δηλαδή τις βάσιμες η όχι ενδείξεις ενοχής, η την βαρύτητα των πράξεων που αποδίδονται στον κατηγορούμενο (βλ. δηλώσεις στο κεντρικό δελτίο του τηλεοπτικού σταθμού «Άλφα» της 25.12.2011), έχει ως αποτέλεσμα (ανεξαρτήτως προθέσεων) την παραπλάνηση και την συσκότιση του ερωτήματος αν πληρούνται οι όροι της προφυλάκισης η όχι.

Και δεύτερον η αρμοδία Πρόεδρος του Συμβουλίου Επιθεωρήσεως Πολιτικής και Ποινικής Δικαιοσύνης και Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου να ασκήσει τις εξουσίες της προς διαπίστωση της διάπραξης πειθαρχικού παραπτώματος.

Το συγκεκριμένο ερώτημα εν προκειμένω είναι μήπως, μετά τις παραπάνω συγκεκριμένες δηλώσεις, που προέρχονται από σημαίνοντα πρόσωπα, τα οποία δεν φαίνονται να έχουν ιδιαίτερη σχέση ούτε με τον κατηγορούμενο ιερομόναχο ούτε με την μείζονα υπόθεση, αλλά εκφράζουν τον προβληματισμό μιας σημαντικής μερίδας του Λαού, κρίνεται σκόπιμο να διαταχτεί προκαταρκτική πειθαρχική έρευνα προκειμένου να διαπιστωθεί αν οι δικαστικοί λειτουργοί που συνέπραξαν στην έκδοση του βουλεύματος: (α) ενήργησαν όχι αμερόληπτα, αλλά είτε εξυπηρετούντες σκοπιμότητες είτε επηρεασμένοι από χρονικώς παρωχημένα δημοσιεύματα ή τρίτους, με βάση πληροφορίες περί προσώπων ή πραγμάτων που δεν αναδύονται από την ποινική δικογραφία, (β) υπερέβησαν κατά τη διατύπωση της δικαιοδοτικής τους κρίσης τα ακραία όρια της λογικής, μη δυνάμενοι να την αιτιολογήσουν πλήρως και εμπεριστατωμένα, και ( γ) προσέβαλαν σπουδαίως, με την εξόχως αμελή συμπεριφορά τους, όχι μόνο το κύρος της Δικαιοσύνης και των ιδίων, αλλά και όλων των λοιπών συναδέλφων τους, οι οποίοι επιτελούν ευόρκως το καθήκον τους.

Η ηγεσία της Δικαιοσύνης οφείλει να ενεργήσει άμεσα και αποτελεσματικά για να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη του Λαού στην Δικαιοσύνη και το τρωθέν κύρος της Δικαιοσύνης και των λειτουργών της, έτσι ώστε ο απλός άνθρωπος να πιστεύει και πάλι ότι «υπάρχουν δικασταί εν Αθήναις» και να σέβεται την έννομη τάξη. Διαφορετικά, οδηγούμαστε στην ένταση της παρανομίας και του λαϊκού αισθήματος ότι οι πραγματικοί ένοχοι για την λεηλασία του δημόσιου ταμείου μένουν ατιμώρητοι (ενώ αναζητούνται εξιλαστήρια θύματα), και, επομένως, στην ενθάρρυνση της αυτοδικίας, που μπορεί να πάρει την μορφή επανάστασης. Με αυτό τον τρόπο υπονομεύεται, ως μη όφειλε, η ενότητα του Λαού και το ήδη τρομερά δυσχερές έργο της Κυβέρνησης.