Γιατί τόση φαιότης των μορφών, τόση κατήφεια και απαισιοδοξία;;

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Κισάμου - 13.50

Κατά τους τελευταίους χρόνους βιώνουμε φαινόμενα πρωτόγνωρα στην ζωή του καθημερινού μας βίου.

Φαινόμενα μοναδικής απελπισίας, φόβου, κατήφειας, αβεβαιότητας, ευτελισμού του ανθρώπινου προσώπου, απαξίωσης και αποϊεροποίησης των πάντων.

Το θαμπό κλίμα του κοινωνικού, και όχι μόνο, περίγυρου, τα τυπώματα και παθήματα των καιρών, οι καταλυτικές κραυγές του πλήθους, ιδιαίτερα δε οι εναγώνιες κραυγές των νέων μας, συνθέτουν σήμερα την κοσμική πραγματικότητα της Βηθλεεμικής νύκτας.

Και όμως εορτάζομε και πάλι Χριστούγεννα. Ο Θεός και πάλι παίρνει «μορφήν δούλου», γίνεται άνθρωπος, Θεάνθρωπος, «επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη», κατεβαίνει μέχρι τον άνθρωπο, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να υψωθεί μέχρι τον Θεό.

Ο Θεός γίνεται «υιός του ανθρώπου», για να γίνει ο άνθρωπος «υιός του Θεού». 

Αυτό το μεγαλείο της Θείας αγάπης∙ την φιλάνθρωπη, δηλαδή, συγκατάβαση του Θεού στους ανθρώπους, την φανέρωση του σεσιγημένου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας, καλεί η Εκκλησία μας να ζήσομε, να βιώσομε όχι μόνον σήμερα, αλλά στην καθημερινότητα του βίου μας.

Μυστήριο όντως «ξένον και παράδοξον», ασύλληπτο και απροσπέλαστο για την ανθρώπινη διάνοια, αλλά και για αυτούς ακόμη τους αγγέλους, γι αὐτό και από πολλούς απορριπτέο και αμφισβητούμενο.

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διαβλέπει εις το μέγα αυτό προϋπάρχον Μυστήριο τον λόγο και την αιτία για την οποίαν έλαβαν την αρχή και ήλθαν εις το είναι όλα τα κτιστά. «Δια γαρ τον Χριστόν, λέγει, ήγουν το κατά Χριστόν μυστήριον, πάντες οι αιώνες, και τα εν αυτοίς τοις αιώσιν εν Χριστώ την αρχήν του είναι και το τέλος ειλήφασιν», (Προς Θαλάσσιον, MPG 90, 621).

Όμως, αδελφοί μου, τυφλωμένοι από ψεύτικα φώτα η από το άφεγγο ίσως σκότος μας, με τα φύλλα της καρδιάς μας παγωμένα, πόση διάθεση έχομε να αναγνωρίσομε, να δεχθούμε το «παιδίον νέον», τον γεννηθέντα Χριστό μας, ως βρέφος στην φάτνη της καρδιάς μας;

Μήπως Τον προτιμούμε διωγμένο στην Αίγυπτο από την θηριωδία των παθών μας; Ας αναλογισθούμε, λοιπόν, αδελφοί: Γιατί στους δύσκολους τούτους καιρούς μας τόση κατήφεια και απαισιοδοξία;

Γιατί τόση φαιότης των μορφών; Γιατί ο φόβος για τυχόν απώλεια των υλικών αγαθών; Που ο πλούτος της καρδιάς μας; Που η έμπρακτη φιλανθρωπία; Που η άδολη και τελεία αγάπη, η έξω βάλλουσα τον φόβο; Που η κατά Θεόν φιλοσοφία; Που οι αξίες και τα ιδανικά; Που η συναλληλία; Σε ποιές ατραπούς πλανήθηκε η φιλαδελφία; Πως απομακρυνθήκαμε από την Εκκλησία; Πως λησμονήσαμε τον Χριστό; Σε ποιό δανειστή ανταλλάξαμε τον πολύτιμο Μαργαρίτη αντί χαλκού και κυμβάλου; Από ποιό κέντρο ισχύος αντλούμε δύναμη σήμερα ως χριστιανοί, εκτός από εκείνο της ασθενείας, της πτωχείας και του ευτελισμού μας;

Μην πτοούμεθα όμως αδελφοί!

Ακόμα και έτσι να έχουν τα πράγματα γεννάται σήμερα «παιδίον νέον», «ο προ αιώνων Θεός». Με την εκπλήρωση της ενσάρκου οικονομίας του Υιού και Λόγου του Θεού, ο κόσμος δεν πορεύεται χωρίς ελπίδα.

Καταργείται κάθε λύπη, πόνος και στεναγμός. Γιατί υπάρχει η ευρυχωρωτέρα των ουρανών Κιβωτός, η Αγία μας Εκκλησία, η Οποία στέκει δίπλα μας, επιστάζουσα ζωτικούς κρουνούς Δεσποτικού αίματος.

Για να γεννιέται, λοιπόν, ο Χριστός στις ψυχές μας, για να λάμπει μέσα μας «το Φως το της γνώσεως» και να γίνεται η ζωή μας «κοινωνία αγάπης», για να καταλάβουμε τελικά ότι η εορτή της Θείας Ενανθρωπήσεως δεν είναι κάτι από το παρελθόν αλλά το μέγα θαύμα της φιλανθρωπίας του Θεού, η «άλλη πλάσις» του ανθρώπου, η αιώνια αλήθεια της ζωής μας και η πηγή της ελπίδας μας, είναι ανάγκη να προσεγγίσομε, όπως οι Μάγοι, τον νηπιάζοντα Κύριο και να Του προσφέρομε ως δώρο την αδυναμία, την αγωνία και τον φόβο μας.

Τον ίδιο μας τον εαυτό. Είναι ανάγκη να αντιληφθούμε πως, με τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο, ο άνθρωπος μπορεί να πολιτευτεί πλέον θεανθρώπινα.

Μέσα στη ζωή του σώματος του Χριστού, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μπορούμε να αναπλασθούμε, να ξαναγεννηθούμε και να απολαύσουμε την πληρότητα και την ολοκλήρωση που επίμονα και πολυέξοδα αναζητούμε σε αδιέξοδα.

Ας γίνουν, αδελφοί μου, ετούτα τα Χριστούγεννα απαρχή να ξεφύγουμε από τη φυλακή της αυτάρκειάς μας. Ας γίνουν αιτία υπέρβασης της ατομικότητάς μας και ας κατανοήσουμε και συνοδοιπορήσουμε με τον διπλανό μας αδελφό.

Ας νοιαστούμε για τον άνεργο και τον άστεγο. Τον φτωχό, τον ασθενή και τον ανήμπορο και ας δημιουργήσουμε μία κοινωνία αγάπης, κατανόησης και αλληλεγγύης. Για να ξαναβρούν τα Χριστούγεννα την χαμένη τους ομορφιά και νόημα. Για να ζούμε αιώνια, αληθινά Χριστούγεννα.

Ευλογημένα - ευφρόσυνα Χριστούγεννα. Ο Γεννηθείς Κύριός μας να μεταμορφώνει τον κόσμον όλο και τις καρδιές μας, γεμίζοντάς τις φως, ελπίδα, χαρά και δύναμη, η δε χαρά της Θείας Γέννας Του να παρατείνεται και στην καθημερινότητα του νέου έτους 2015.
Χριστός ετέχθη! Αληθώς ετέχθη ο Κύριος!

Μητροπολίτης
Κισάμου & Σελίνου
Αμφιλόχιος