Η εορτή της 28ης Οκτωβρίου στην Σχολή της Αγίας Σιών (ΦΩΤΟ+ΒΙΝΤΕΟ)

Δημιουργηθηκε στις Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Εκ της Αρχιγραμματείας - 22.05

Τό ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 15ης /28ης Ὀκτωβρίου 2014, ἔλαβε χώραν σεμνή σχολική ἐκδήλωσις εἰς τήν Σχολήν τῆς Ἁγίας Σιών ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940.

Εἰς τήν ἑορτήν ταύτην παρέστη ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἐπιτρόπου Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου, τοῦ Γέροντος Ἀρχιγραμματέως Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Γέροντος Σκευοφύλακος Ἀρχιεπισκόπου Ἱεραπόλεως κ. Ἱσιδώρου καί ἐκ μέρους τοῦ Γενικοῦ Ἑλληνικοῦ Προξενείου ὁ ἐξοχώτατος Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Γεώργιος Ζαχαριουδάκης μετά τῆς ἐριτίμου συζύγου αὐτοῦ, Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, μοναχῶν καί μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς Παροικίας.

Ἡ ἑορτη αὕτη περιελάμβανε πρόλογον τοῦ Σχολάρχου π. Νικολάου Ζέρβη ὡς ἕπεται:

Μακαριώτατε,

ἐκλαμπρότατε Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,

Σεβασμιώτατε Πρόεδρε τῆς Σχολικῆς Ἐφορίας,

Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς,

σεβαστοί Πατέρες,

ἀγαπητοί συνάδελφοι, ἀγαπητά μας παιδιά,

κυρίες καί κύριοι,

Μέσα στόν σημερινό κόσμο, τόν πανικόβλητο καί ἐξουθενωμένο ἀπό τήν βίωση μιᾶς πολύπλευρης κρίσης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς καί κοινωνικῆς καί ἠθικῆς, ὁ συνειδητοποιημένος ἑορτασμός τῶν μεγάλων γεγονότων τῆς Ἱστορίας μας ἐπιβάλλεται περισσότερο ἀπό ποτέ ἀπό τήν ἀνάγκη ἐθνικοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ, τήν ἀνάγκη ἐντοπισμοῦ καί μελέτης χαρακτήρων, ψυχικῶν δυνάμεων καί φθοροποιῶν ἀντιφάσεων.

Ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ἀνάγκη παραδοχῆς, πώς ὁ Ἐχθρός δέν εἶναι πρόδηλος, ὅπως ἦταν τήν 28ην Ὀκτωβρίου 1940, ἀφ᾽οὗ ὁ Ἐχθρός, σήμερα, εἶναι τό πνεῦμα τοῦ καιροῦ, ἡ ὁμογενοποιημένη ἀντίληψη καί ὁ ἄβουλος καί ἀντινομικός ἑαυτός μας.

Ἐπιβάλλεται ὁ ἐθνικός ἑορτασμός ἀπό τό γεγονός τῆς χαλαρότητος συνοχῆς καί κοινωνίας τῶν πολιτῶν καί τῆς συνειδητοποιήσεως τῆς μεγάλης ἀλήθειας, πώς τό ἀπολεσθέν ἀγαθό δέν εἶναι σήμερα τόσο ἡ εὐμάρεια, ὅσο ἠ Ἐλευθερία καί ἡ ἀνάγκη ἐνδυναμώσεως τῶν στοιχείων τῆς ταυτότητάς μας, τήν ἐπανοικειοποίηση τῶν ὁποίων προσδοκοῦμε ἀπό αὐτούς τούς ἑορτασμούς.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940, τήν ὁποία μέ ἐθνική ὑπερηφάνεια μέσα σέ μία ἀτμόσφαιρα κατανύξεως καί ἐθνικοῦ διονυσιασμοῦ ἑορτάζομε σήμερα ἀνά τήν Ὑφήλιο, εἶναι ἕνα ὑπέρλαμπρο ἀστέρι πού φωτίζει προβολικά τούς ἐθνικούς μας βηματισμούς, γιατί σέ μία ὥρα πού οἱ λαοί τῆς γῆς, ὑποτεταγμένοι σέ μία ἀδυσώπητη πραγματικότητα παραδίδονταν πανικόβλητοι στόν Χιτλερικό Μινώταυρο, ἡ μικρή Ἑλλάδα εἶχε τήν τόλμη νά ὑψώσει τό ἀνάστημά της καί νά προτάξει ὑπερήφανα τά στήθη της, γιά νά ἐμψυχώσει τήν ἀποθαρρυμένη Εὐρώπη καί ν' ἀντιστρέψει τῆς ἱστορίας τό ρυθμό.

Αὐτό εἶναι τό μεγαλειῶδες καί ἰδιάζον χαρακτηριστικό γνώρισμα τοῦ χαριτόβρυτου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μέ πάγια αἰχμή τοῦ ἐθνικοῦ του δόρατος μία ἀσυναγώνιστη φωτεινή πνευματική αἰθρία, πού τοῦ δίνει τήν δύναμη νά ξεσηκώνεται πάνδημα καί κάποιες φορές, σάν ἄλλος μυθολογικός Φοίνικας, νά ἀναδύεται ἀναστημένος μέσα ἀπό τήν τέφρα του, γιά νά διδάσκει τήν τέχνη κατοχῆς τῆς δυνάμεως τοῦ αὐτοπολλαπλασιασμοῦ καί τῆς ὑπερβάσεως τοῦ μέτρου καί τῆς ἀντοχῆς τῆς ἀνθρωπίνης, ὅταν ἡ ἱστορική στιγμή τό ἐπιτάσσει.

Τό «Ὄχι», τό μεγάλο αὐτό «Ὄχι» τῆς φυλῆς «λέξη βαριά, ἀκέραιη, χωρίς ἐνδοιασμούς εἰπωμένη, πού γίνεται πεπρωμένο λαοῦ», δέν εἶναι τό πρῶτο πού λέγεται, μά οὖτε καί τό τελευταῖο. Δέν εἶναι τό πρῶτο θαῦμα τῆς φυλῆς, μά οὖτε φυσικά τό τελευταῖο. Εἶναι ἡ μεγάλη πράξη πού παιδαγωγεῖ καί συντελεῖ, ὧστε νά συνειδητοποιήσει ἡ ἀνθρωπότητα, πώς ὅλα δέν χάθηκαν, ποτέ δέν χάνονται, ὅταν ἡ Ἑλλάδα εἶναι ὄρθια.

Τό «Ὄχι», λοιπόν, ἦταν μιά στάση ζωῆς βιωμένη μέσα στόν ἱστορικό χρόνο καί χῶρο, πελεκημένη μέ ἀλήθεια καί φῶς, ἁγιασμένη καί καταξιωμένη ἀπό γενιές καί γενιές Ἑλλήνων πού γνώριζαν καί γνωρίζουν νά μετουσιώνουν τίς μεγάλες ἰδέες σέ μεγάλες πράξεις.

Αὐτό τό «Ὄχι» τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας χειροκροτήθηκε τότε μέ θέρμη ἀπό ὅλους τούς λαούς τῆς γῆς, ὅπως σέ ἄλλες κρίσιμες γιά τήν ἀνθρωπότητα στιγμές χειροκροτήθηκε τό «Ὄχι» τοῦ Λεωνίδα στίς Θερμοπύλες, τό «Ὄχι» τοῦ Θεμιστοκλῆ στή Σαλαμίνα, τό «Ὄχι» τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στή Βασιλεύουσα, τό «Ὄχι» τοῦ Ἀθανασίου Διάκου στήν Ἀλαμάνα, τό «Ὄχι» τῶν παρθενόψυχων γυναικῶν στό Ζάλογγο, τό «Ὄχι» τοῦ Καψάλη στό Κούγκι, τό «Ὄχι» τῶν ἐλευθέρων πολιορκημένων στό Μεσσολόγγι, τό «Ὄχι» τοῦ ἡγουμένου Γαβριήλ στο θρυλικό Ἀρκάδι.

Κάθε μία ἀπό τίς σκληρές καί ὁλοκαυτωτικές μας συγκρούσεις καθ' ὅλη τήν διάκεια τῆς ἀνελέητης ἀντιπαραθέσεως μας μέ τίς ἀξονικές δυνάμεις ἐξακοντιζόταν στά πέρατα τοῦ κόσμου μ' οὐρανόμακρη λάμψη, πρῶτα σάν ὑπέροχη φρονηματιστική λειτουργική πράξη, σάν ἄσπιλος βωμός παρθενόψυχων ἀγωνιστῶν καί ὕστερα σάν ὁλοφώτεινο μετέωρο, πού ὁριοθετοῦσε χρονικά τό τέλος τῆς ἐφιαλτικῆς ἀξονικῆς νύκτας.

Ποῦ βρῆκαν, ἄραγε τό σθένος καί τήν τόλμη οἱ ἥρωές μας νά ἀντιπαραταχθοῦν στόν Γολιάθ τῆς ἐποχῆς; Ἡ Ἱστορία ἀπαντᾷ μέ τόν δικό της τρόπο στό ἐρώτημα αὐτό, λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν πώς ἡ παράτολμη αὐτή ἐνέργεια εἶναι στοιχεῖο ἐκφράσεως ἑνός λαοῦ πού πρίν χιλιάδες χρόνια αὐτόφωτος πρωτοπόρος κι ὁδηγός, ἐδημιούργησε τό κέντρο τῆς Ἱστορικῆς ζωῆς καί συνεχῶς ἔκτοτε διεκδικεῖ μεγαλύτερο ποσοστό στήν συνολική δημιουργία καί τόν Ἡράκλειο ἄθλο.

Ἑβδομήντα τέσσερα χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τήν 28η Ὀκτωβρίου 1940 καί οἱ Ἕλληνες μέ παγωμένο χαμόγελο στά χείλη ἔχουν κληθεῖ νά πολεμήσουν σήμερα ἕναν ἄλλον ἐχθρό. Μόνο πού ὁ ἐχθρός αὐτός εἶναι ἀπροσδιόριστος, εἶναι ἀπρόβλεπτος. Περιστασιακά ὀνομάζεται «διαφθορά, διαπλοκή, εὐρωπαϊκοί καί διεθνεῖς ὀργανισμοί» πού σπεύδουν νά μᾶς βοηθήσουν μέ τρόπο ὄμως καί μέσα πού ὑποβαθμίζουν τήν ποιότητα ζωῆς μας, πού σπρώχνουν στήν ἀπόγνωση καί περιθωριοποιοῦν ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες καί προξενοῦνται ἐρωτηματικά γιά τήν διατήρηση τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Ὀνομάζεται ἀκόμα ὁ ἐχθρός αὐτός «συντεχνίες, πολιτική ἀπαξίωση, πνευματική ἀτροφικοποίηση, οἰκονομική ἐξουθένωση».

Ἡ παροῦσα κρίση, κρίση ἀξιῶν, κρίση θεσμῶν, οἰκονομική κρίση, ταράσσει τίς βεβαιότητες, διαλύει τά στερεότυπα καί μᾶς προκαλεῖ νά ἀντιληφθοῦμε ποιοί εἴμαστε καί ποῦ πᾶμε. Ὑπ' αὐτήν τήν ἔννοια ἔχει ἀναλογίες μέ τόν πόλεμο τοῦ 1940 καί τό ἀντιστασιακό πνεῦμα πού διατρέχει καί χαρακτηρίζει τήν Ἑλληνική Ἱστορία.

Περισσότερο ἀπό ποτέ, πλέον ἤ ἐπιβεβλημένη εἶναι σήμερα ἡ ἐπαναπροσέγγιση τῶν ἱστορικῶν συμβάντων, ἡ ἐπανερμηνεία τους στήν συγχρονική σύμφραση, ἡ ἀναζήτηση κοινοῦ ὑφαδιοῦ γιά τήν σύνθεση τῆς ἀπολύτως ἀναγκαίας αὐτογνωσίας καί ἡ ἀνάγκη νά τοποθετήσωμε τούς μονήρεις ἑαυτούς μας σ' ἕνα εὑρύτερο καί ἑνοποιό. Ἐμεῖς σέ συνύφανση μέ τίς ἀπαιτήσεις μιᾶς ρευστῆς συγχρονίας.

Οἱ ἀξίες πού μᾶς κληροδότησε ἡ γενιά τοῦ 1940 δέν εἶναι παρωχημένες ἔννοιες. Παραμένουν ἐπίκαιρες, ἀρκεῖ νά ἀπεγκλωβιστοῦμε ἀπό τό παρόν καί ἀντλώντας δύναμη ἀπό τό παρελθόν νά ἀτενίσωμε μέ ἐλπίδα τό μέλλον, ἀντιτάσσοντας στήν Ἑλλάδα πού μᾶς πονᾷ, τήν Ἑλλάδα πού μᾶς ἐμπνέει.

Καί σήμερα μποροῦμε νά κάμομε θαύματα, ἀρκεῖ νά μετατρέψωμε τά διλήμματα σέ ὁράματα. Τό χρωστᾶμε, ὅσο ἐπώδυνο κι ἄν εἶναι, στούς ἑαυτούς μας. Τό χρωστᾶμε σ' αὐτούς πού ἔγραψαν τό ἔπος τοῦ 1940.

Στό πεῖσμα τῶν σημερινῶν πολύπτυχων συγκυριῶν ἐμεῖς, οἱ ὀλβιοκληρονόμοι τοῦ πνευματέμφορου ἱστορικοῦ μας μεγαλείου καί ἐκδήλως καυχώμενοι γιά τούς πατέρες μας, θά τιμήσωμε τήν Ἐθνική, ἀλλά καί παγκόσμια προσφορά τους, καθώς καί τίς θυσίες τους, ἄν συνεχίσωμε τόν δρόμο πού χάραξαν ἑνωμένοι, ἀδιάσπαστοι, Ὀρθοδοξο-χριστιανικῶς βιοῦντες καί ἀδελφωμένοι, τόσο στήν Μητροπολιτική Ἑλλάδα, ὅσο καί στίς χῶρες ὑποδοχῆς τῆς Ἀποδήμου Ἑλληνικῆς Πανστρατιᾶς».

Ἡ ἑορτή ἐσυνεχίσθη μέ τόν πανηγυρικόν τῆς ἡμέρας ὑπό τοῦ φιλολόγου καθηγητοῦ κ. Κωνσταντίνου Κωμοδίκη, καί τήν ἀπαγγελίαν ποιημάτων ὑπό τῶν δοκίμων μαθητῶν τῆς Σχολῆς ὑπό τήν καθοδήγησιν τῆς φιλολόγου καθηγητρίας κ. Ἑλένης Οἰκονόμου, πατριωτικά ᾂσματα ὑπό τήν καθοδήγησιν τοῦ Πρωτοψάλτου τοῦ Πανιέρου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως Ἀρχιμανδρίτου Ἀριστοβούλου καί ἐκτέλεσιν μουσικῶν ᾀσμάτων ὑπό τῆς σολίστ βιολιοῦ δίδος Φραντζέσκας Ρόκκα.

Διά τῆς σχολικῆς ἐκδηλώσεως ταύτης ἐγένετο μνεία καί παρουσίασις τῆς δικτατορικῆς Ἰταλικῆς καί Γερμανικῆς ἐπιθέσεως κατά τῆς χώρας ἡμῶν κατά τόν Β' Παγκόσμιον πόλεμον, τῆς ὑπονομεύσεως τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος αὐτῆς καί τῆς στερήσεως ἐλευθερίας τῶν Ελλήνων καί τῶν ἀγώνων αὐτῶν μετά στερήσεων, κακουχιῶν, ἀπωλειῶν καί αἱματηρῶν θυσιῶν διά τήν ἐπανάκτησιν τῆς ἐλευθερίας αὐτῶν, ὡς δώρου αὐτοῖς τοῦ μεγάλου Θεοῦ ἡμῶν καί τῶν προγόνων αὐτῶν.

Εἰς τό τέλος τῆς τελετῆς ταύτης ὁ Μακαριώτατος Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος ἐπῄνεσε τόν Σχολάρχην π. Νικόλαον Ζέρβην, τούς καθηγητάς καί μαθητάς διά τήν ἐπιμέλειαν, ἐπίδοσιν καί ἀπόδοσιν αὐτῶν εἰς τήν συγκινητικήν ταύτην ἑορτήν ὡς φόρου εὐγνωμοσύνης πρός τούς ἀγωνιστάς τοῦ 1940 καί παρώτρυνεν αὐτούς νά συνεχίσουν ἐν ἐκπαιδευτικῇ καί μαθητικῇ εὐσυνειδησίᾳ τό ἐκπαιδευτικόν καί μαθητικόν ἔργον αὐτῶν ἐπ' ὠφελείᾳ τοῦ Πατριαρχείου καί τοῦ ἔθνους ἡμῶν.