Μελίτων: ''Χριστός Ανέστη, αλησμόνητη Πολίτισσα Ρωμηά Μάννα μας Ζωή''

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 15 Σεπτεμβρίου 2014

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 10.25

ROMFEA.GR | Προπέμφθηκε στην αιωνιότητα, πλήρης ημερών, σε ηλικία 97 ετών, η μητέρα του Σεβ. Μητροπολίτου Σεβαστείας κ. Δημητρίου, Ζωή Κ. Κομματά, το γένος Μιχαήλ Πέτα, εξ Αστακού του Μεσολογγίου, τη μεσημβρία της 14ης Σεπτεμβρίου, από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, της γενέτειρας Κοινότητας αυτής των Ταταούλων Κωνσταντινουπόλεως και ενταφιάσθηκε στο ενοριακό Κοιμητήριο του Αγίου Ελευθερίου Ταταούλων, στον οικογενειακό της τάφο, όπου αναπαύονται οι γονείς, ο σύζυγος και λοιποί οικογενείς αυτής.

Η εξόδιος ακολουθία αυτής τελέστηκε από τους Σεβ. Μητροπολίτες Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνα, Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας κ. Παντελεήμονα και Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ανδρέα", της Α. Θ. Παναγιότητος, του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου, παραστάντος αυτοπροσώπως και συμπροσευχηθέντος από του Ιερού Βήματος του Ναού.

Κατά την εξόδιο ακολουθία παρέστησαν Ιεράρχαι του Θρόνου εκ της Πόλεως και του εξωτερικού, ο Εντιμ. κ. Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γενικός Πρόξενος τῆς Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, μέλη της Πατριαρχικής Αυλής, κληρικοί της Κωνσταντινουπόλεως και εκ του εξωτερικού, κοινοτικοί παράγοντες, συγγενείς και φίλοι της εκλιπούσης, πνευματικά τέκνα του υιού αυτής, οι οποίοι προσηυχήθησαν υπέρ αναπαύσεως της ψυχής της και την συνόδευσαν μέχρι την τελευταία κατοικία της.

Η μακαριστή, ως χαρακτηριστικά ανέφερεν ο Σεβ. Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων στον επικήδειο λόγο του, υπήρξε χαρακτηριστική μορφή Κωνσταντινουπολίτισσας Χριστιανής Ορθοδόξου, η οποία διακρινόταν για την βαθύτατη πίστη της προς τον Θεό, η οποία και μόνον την στήριξε οικογενειακώς στην αντιμετώπιση όλων των περισπασμών του Γένους, κατά τον 20όν αιώνα, καθώς και για τη μεγάλη ευλάβεια και αγάπη της προς τον προστάτη και έφορο της γενετείρας Κοινότητάς της των Ταταούλων Άγιο Δημήτριο, στό ναό του οποίου ανελλιπώς προσευχόταν και του οποίου το απολυτίκιο συνεχώς έψαλλε, μέχρι και ολίγας ώρας πρό της εκδημίας αυτής στο Νοσοκομείο του Βαλουκλή, όπου το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν.

ΠΡΟΠΕΜΠΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΝ ΔΕΣΠΟΙΝΑΝ ΖΩΗΝ ΚΟΜΜΑΤΑ
(Ἅγιος Δημήτριος Ταταούλων, 14 Σεπτεμβρίου 2014)
***
Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνος

Σεβαστή καί ἀγαπημένη μας Μητέρα Ζωή,

Ὁ κυριεύων τῆς ζωῆς καί δεσπόζων τοῦ θανάτου σέ ἐκάλεσε πρό τριημέρου κοντά Του, εἰς τήν χώρα τῶν ζώντων, ὅπου φῶς καί ἀλήθεια, δικαιοσύνη καί εἰρήνη κατοικεῖ.
Ζῇς ἀπό προχθές μέσα εἰς τό φῶς τοῦ Κυρίου τό ἀνέσπερον.

Τρεῖς ὧρες πρίν τήν κοίμησί σου μᾶς ἔψαλες μέ τήν ἀσθενική τόν τελευταῖο καιρό φωνή σου τό τροπάριο τοῦ προστάτου σου Ἁγίου Δημητρίου.

Ὅπως, ἄλλωστε, τό ἔπραττες καθημερινά σ’ὁλόκληρη τήν ζωή σου. Τοῦ Ἁγίου σου, τοῦ πολιούχου τῶν Ταταούλων, πλησίον τοῦ Ναοῦ τοῦ ὁποίου ἐγεννήθης καί ἐβαπτίσθης τό ἔτος 1917 καί προπέμπεσαι σήμερα, 14 Σεπτεμβρίου 2014.

Εἰς τήν ὅλη βιοτή σου θά ταίριαζε ἀσφαλῶς τό τοῦ Ψαλμῳδοῦ: «Κύριος ποιμαίνει με καί οὐδέν με ὑστερήσει...· ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά· ὅτι σύ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ».

Τώρα πού εἰς τήν χοϊκή σάρκα σου «ἐπεισῆλθε τό ξένον μυστήριον τοῦ θανάτου» καί ἡ πηλίνη σου «γλῶσσα πέπαυται καί τά χείλη κεκώλυνται καί αἱ χεῖρες συνδέδενται καί οἱ πόδες συμπλέκονται...»· τώρα πού «οἱ ὀφθαλμοί ἐσβέσθησαν καί οὐ κατανοοῦσι τούς θρηνοῦντας, ἡ ἀκοή οὐ παραδέχεται τῶν λυπουμένων τόν ὀλολυγμόν, ἡ ρίς οὐκ ὀσφραίνεται τοῦ θυμιάματος τήν εὐωδίαν», πού μιά ζωή θύμιαζες τίς μεγάλες ἡμέρες στό σπίτι σου καί τό ἁγίαζες κάθε πρωτομηνιά μέ τό ἁγίασμα τῆς Βαλουκλιώτισσας· τώρα πού κεῖσαι «ἐν μέσῳ πάντων σιγηρά καί ἄφωνος» καί «τό στόμα ἤργησε»· μένει παραμόνιμα εἰς τά βάθη τῶν καρδιῶν μας, - ἰσχυρό ἐφόδιο καί φυλακτό καί βεβαίωσις τῆς συνεχίσεως τῆς παρακλητικῆς προσευχῆς σου-, καί ὑπερίπταται καί εἰς αὐτόν τόν Ἱερό Ναό τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, μαζί μέ τήν ἐπί αἰῶνα περίπου προσευχητική ἀπό παιδί δέησι σου καί τό λουλουδένιο στεφάνι εἰς τή θαυματουργό εἰκόνα του, κάθε χρόνο εἰς τή μνήμη του, ὑπερίπταται τό πνεῦμα σου καί ἡ ψυχή σου. Παραμένει ὅμως εἰς ἡμᾶς τούς περιλειπομένους μία ἐπί πλέον ἰδική σου ἁπτή προσωπική παρακαταθήκη.

Καί αὐτή εἶναι ἡ δι’ ἔργων πρός πάντας ἀνεξαιρέτως ἐκφρασθεῖσα μιά ζωή ἀληθινή ἀγάπη σου, ἡ ὁποία «ἀληθινήάγάπη οὐδέποτε νεκροῦται» (Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός), ἀλλά μένει εἰς τόν αἰῶνα καί ἀκολουθεῖ τήν ἐπίγεια ζωή μας «εἰς τήν ὁδόν τήν ὁποίαν οὐδέποτε διωδεύσαμεν», ὅταν τό σῶμα ἀλλοιοῦται, φθείρεται, νεκροῦται, γίνεται γῆ καί σποδός.

***
Μητέρα Ζωή, σήμερα πού σύ δέν ἔχεις ἀνάγκην συνειθισμένων λόγων, ὑποκριτικῶν, κολακευτικῶν ἤ μή, πού «μηκέτι φρονεῖς τά πρόσκαιρα», θά μοῦ ἐπιτρέψῃς νά σοῦ πῶ αὐτά πού ἔζησα προσωπικά κοντά σου ἐδῶ καί σαράντα χρόνια, - πού τά κρατοῦσα κειμήλιο ἱερό καί βίωμα στήν καρδιά μου καί πού ποτέ δέν μπόρεσα νά σοῦ τά ἐκφράσω (δέν τό ἐπέτρεπες καί σύ καί μᾶς ἀπόπερνες ὅταν σοῦ λέγαμε ἕνα καλό λόγο)- καί σέ παρακαλῶ νά τά δεχθῆς ὡς εὐχαριστιακή δέησι καί ἐξομολόγησι.

Ἤσουν κυρίως καί πρωτίστως πρόσωπο ἀγάπης, τήν ὁποία ἁπλόχερα ἔδιδες πάντοτε πρός ὅλους ἀνεξαιρέτως. Ὁλόκληρος ἡ ζωή σου ἦταν μιά ἀδιάκοπος πορεία θυσιαστικῆς καί κενωτικῆς ἀγάπης.

Ἤσουν ἀκόμη πρόσωπο προσευχῆς, μιᾶς διαρκοῦς προσευχῆς καί δεήσεως, πού ἀνέπεμπες γοναστιστή καί σιωπηλή ἐπί ὧρες μέ ἕνα κερί ἀναμένο εἰς τό χέρι σου ἐμπρός εἰς τίς εἰκόνες τοῦ σπιτιοῦ σου, τοῦ Ἁγίου Δημητρίου καί τῆς Παναγίας Βαλουκλιωτίσσης, καί εἰς αὐτόν ἐδῶ τόν Ἱερό Ναό τῆς γενεθλίου γῆς σου, εἰς τήν γειτονική Εὐαγγελίστρια καί εἰς πολλούς Ναούς τῆς Πόλεως.

Εἶχες, κυρία Ζωή, καρδιά. Ὑπῆρξες ἡ ἴδια μιά καρδιά ἀγάπης καί πίστεως, πού οἱ περισσότεροι κτύποι της εἰς τά 97 χρόνια τῆς ζωῆς σου ἦταν μιά διαρκής προσευχή καί ἀνέκφραστη καί ἄρρητη προσφορά ἀγάπης.

Ὑπῆρξες πρόσωπο βαθειᾶς βιωματικῆς πίστεως πρός τόν Θεό, ἡ ὁποία ὅλους παραδειγμάτιζε καί μᾶς ἐδίδασκε. Ἀκόμη καί εἰς τίς πιό δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς καί τίς δοκιμασίες της, σύ εἶχες ἐστραμμένα τό πρόσωπο, τόν νοῦ καί τήν καρδιά σου εἰς τόν Κύριο. Συνεχῶς ἔκανες τόν σταυρό σου καί μᾶς προέτρεπες «τόν σταυρό σας πάντοτε». Καί μᾶς σταύρωνες ἁπλοϊκά, ρωμαίηκα, ἀλλά σωστικά: «ὁ Ἰησοῦς Χριστός νικᾷ, ἡ Παναγία βοηθᾷ, καί ὅλα τά κακά σκορπᾶ».

Ἡ φιλανθρωπία σου ὑποδειγματική, ἰδιαίτερα πρός τούς πάσχοντας, τούς βιοπαλαιστάς καί τούς ἔχοντας ἐν γένει ἀνάγκη. Δέν λησμόνησες ποτέ τήν πτωχική καταγωγή σου. Τήν ἔζησες ὅμως ἀρχοντικά, ρωμαίηκα, ἀληθινά, ἀθόρυβα. Ποτέ προσποιητά. Ὑπῆρξες ἀληθινός ἐκφραστής τῆς Πολίτισσας Ρωμηᾶς Κυρᾶς.

Μέ τά τάλαντα αὐτά – καί πολλά ἄλλα πού δέν ἐκφράζονται ἀλλά μόνον βιώνονται- ἐπλήρωσες ἀπό προχθές «τό κοινόν τοῦ βίου χρέος», τόν τεθέντα ὑπό τοῦ Θεοῦ ὅρον.
***
Μητέρα Ζωή! Κεκοίμησαι ἐν Κυρίῳ! Σέ ζήσαμε ὅσοι σέ γνωρίσαμε ἀπό κοντά: καρτερική σύζυγο, στοργική καί ἀφωσιωμένη ὁλοκληρωτικά καί θυσιαστικά εἰς τό παιδί σου Μητέρα, ἀληθινά πιστή Ὀρθόδοξο χριστιανή, ἄνθρωπο τοῦ μόχθου, μέ τήν ἰδιαιτερότητα, παρά τήν προσωπική στέρησί ἐπί πολλά χρόνια, τοῦ ἐλεήμονος καί φιλανθρώπου καί πονετικοῦ, Ρωμηά ἀρχόντισσα, εὐγενῆ Πολίτισσα, ἡ ὁποία δοκιμάσθηκες μέσα εἰς τό καμίνι τῶν ἀνθρωπίνων θλίψεων ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίῳ καί βάστασες ὑπομονετικά τό μαρτυρικό σταυρό τῆς ματαίας αὐτῆς ζωῆς. Καταλείπεις ἀγαθή καί ἱερά μνήμη εἰς ὅλους μας.

Μαζί ὅμως μέ τήν ἐμπειρική βίωσι τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης, τῆς ἁπλοϊκῆς, ἀλλά συγχρόντως βιωματικῆς πίστεώς σου εἰς τόν Θεόν, τῆς ἀδιαλείπτου προσευχητικῆς πορείας σου, ἐδωροφόρησες εἰς τήν Μητέρα Ἐκκλησία μας καί ἕνα πολύτιμο στέλεχος, τόν μέ βαθειά στοργή καί ἀγάπη διά βίου ἀλλά καί καρτερική ἀγωνία καί καθημερινή ὑπομονετική φροντίδα παρακολουθήσαντα ὅλα αὐτά τά χρόνια τήν πορεία τῆς κλονισμένης ἀπό μακροῦ ὑγείας σου, τόν καρπό τῆς στοργικῆς μητρότητός σου, τόν μέ πάγκοινα ἀναγνωρισμένη ἐκκλησιαστική καί εὐρυτέρα προσφορά γυιό σου, τόν ἐκλεκτό ἀδελφό καί πολύτιμο συνοδίτη προσωπικά τῆς ζωῆς μου Μητροπολίτη Σεβαστείας κύριο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος πονεῖ καί θρηνεῖ σἠμερα τόν πρόσκαιρο χωρισμό τῆς Μητέρας ἀπό τό Παιδί της.

Εἰς τή ζωή καί τή μεμαρτυρημένη προσφορά τοῦ ἁγίου Σεβαστείας, σύ, Μάννα Ζωή, διεδραμάτισες καταλυτικό καί καθοριστικό ρόλο, σύ πού τόν ἐγαλούχησες εἰς τήν παραδοσιακή ρωμαίηκη εὐσέβεια καί παράδοσι, εἰς τήν πίστι μας τήν ἁγία, εἰς τίς ρωμαίηκες ἀξίες μας, πού τόν προίκισες μέ τά δικά σου χαρίσματα, καί τόν κατέστησες ὑπόδειγμα Φαναριώτου κληρικοῦ καί παραδοσιακοῦ Ἱεράρχου τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου.
***
Ἤδη ἀναπαύεσαι ἐν τῇ χώρᾳ τῶν ζώντων ὁμοῦ μετά τῶν ἀπ’ αἰῶνος προκοιμηθέντων πατέρων καί ἀδελφῶν μας, μαζί μέ τούς Ἁγίους τῆς Πόλεώς μας, τῆς Πόλεως τῆς Παναγίας μας.

Σήμερα, ἑορτή τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, τοῦ σταυροῦ πού μᾶς ἔφερε τήν ἀνάστασι καί μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν φθορά, ἡ Ρωμηοσύνη τῆς Πόλεως καί ἡ Μητέρα μας Ἐκκλησία, μέ ἐπί κεφαλῆς τόν συμπροσευχόμενο Παναγιώτατο Πατριάρχη μας κύριο Βαρθολομαῖο, σεπτούς Ἱεράρχας τοῦ Θρόνου, τόν προσφιλῆ γυιό σου καί ἀδελφό μας Μητροπολίτη Δημήτριο, τήν Πατριαρχική Αὐλή, εὐλαβεῖς κληρικούς ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὅλοι μας οἱ γνωστοί καί οἱ ἄγνωστοί σου, οἱ ὀλίγοι καί οἱ πολλοί, πού δέν μᾶς ξεχώριζες, προπέμπουμε ὅλοι μας τό ταλαιπωρημένο χοϊκό σκῆνος σου εἰς τήν φιλόξενη καί εὐλογημένη καί ἁγιασμένη γῆ τῶν Ταταούλων, γιά αἰώνια ἀνάπαυσι μαζί μέ τούς προσφιλεῖς σύζυγό σου Κωνσταντῑνο, τούς γονεῖς Μιχαήλ καί Ἑλένη καί τ’ἀδέλφιά σου Μαρία, Εὐμορφία καί Ἰωάννη. Καί σοῦ ἐκφράζουμε τήν εὐγνωμοσύνη καί τό εὐχαριστῶ μας γι’αὐτό πού ὑπῆρξες.

Εἶναι δικαιολογημένος νομίζω ὁ πόνος ὅλων μας, διότι ἀπέρχεσαι σύ, κυρία Ζωή Κομματᾶ, μιά γνησία ἐκπρόσωπος τῆς παλαιᾶς γενηᾶς Πολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξεπροσώπουν μίαν ἐποχή ὑψηλοῦ ἤθους καί ἀρετῆς, εὐγενείας, ἀξιοπρεπείας, ἀρχοντιᾶς, τῆς ὁποίας ὑπῆρξες καί σύ σιωπηλός καί συγχρόνως εὔγλωττος ἐκφραστής καί κήρυκας.
***
Σεβαστή μας Μητέρα Ζωή,

Ἐφέτος, τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, 20 Ἀπριλίου 2014, μᾶς ἔψαλες εἰς τό δωμάτιο τῶν Ἐθνικῶν Φιλανθρωπικῶν Καταστημάτων τοῦ Γένους μας, τοῦ φιλοξένου Νοσοκομείου μας τοῦ Βαλουκλῆ, τοῦ καταφυγίου τῶν γηρατειῶν τῆς Ρωμηοσύνης καί τῶν περισσοτέρων ρωμηῶν ἀσθενῶν τῆς Πόλεώς μας, εἰς τό ὁποῖο δωμάτιο καί παρέδωσες τήν ψυχή σου εἰς τόν Πλάστη μας, -ἐνῷ τό σήμαντρο τοῦ ἑσπερινοῦ χτύπησε καί ἐψάλη τό ἀπολυτίκιο τῆς ἀποδόσεως τῶν Γενεθλίων τῆς Θεοτόκου, «ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ»- μᾶς ἔψαλες, εἰς τόν ἀδελφό Δημήτριο καί εἰς τούς ὀλίγους πού σέ ἐπισκεφθήκαμε εὐχετικά, τό Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρίσαμενος!

Ἐμεῖς σήμερα, καθώς σύ μετέβης ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἀπό τῆς χώρας τῶν ἀσθενειῶν, τῶν δοκιμασιῶν καί τῶν πόνων εἰς τήν χώραν ἔνθα ἀπέδρα πᾶσα ὀδύνη, λύπη καί στεναγμός, εἰς τήν χώραν τῆς ἀληθινῆς ζωῆς, σοῦ τό ἀνταποδίδομε ἐν πίστει.

Χριστός Ἀνέστη, ἀλησμόνητη Πολίτισσα Ρωμηά Μάννα μας Ζωή. Εἰς Αὐτόν τόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπον ἀνέθηκες τήν ἐπίγειον ζωήν σου καί ἀπό προχθές τήν μακαρίαν ψυχήν σου «τῷ Ποιητῇ καί Πλάστῃ καί Θεῷ ἡμῶν».
***
Πρίν ὅμως κατακλείσω αὐτούς τούς τελευταίους λόγους μου, γιατί πιά μόνο ἡ σιωπηλή προσευχή ἔχει λόγον καί ἐπισπᾶται τήν χάρι καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, θά μοῦ ἐπιτρέψῃς, ἀλησμόνητη Μάννα Ζωή, τώρα «πού σέ πᾶμε στόν τόπο σου»,ὅπως μᾶς ἔλεγες, μιά δημόσια προσωπική ὁμολογία: Προσωπικά ὁ Κύριος μοῦ ἔδωσε ἕνα βαρύ σταυρό.

Κάλεσε κοντά Του πρίν 37 ἀκριβῶς χρόνια τήν μακαριστή μητέρα μου Στυλιανή στά 45 της. Στερήθηκα ἔκτοτε τήν μητρική ἀγάπη καί στοργή.

Ἀπό τότε πού σέ γνώρισα, μ’ ἀγκάλιασες στά 37 αὐτά χρόνια τρυφερά καί μοῦ συμπεριφέρθηκες στοργικά σάν πραγματική μου μάννα καί ποτέ δέν με ξεχώρισες ἀπό τό παιδί σου.

Πῆρες πραγματικά τήν θέσι τῆς Μάννας μου. Σέ σένα πάντοτε εὕρισκα καταφυγή, σέ σένα ἔλεγα τόν πόνο μου, εἰς τήν ἀγκαλιά σου ἔχυσα τό δάκρυ μου, μέ σένα μοιράστηκα τίς λύπες καί τίς χαρές μου.

Τό χάδι σου εἰς τό κεφάλι μου κάθε φορά βάλσαμο, παρηγοριά καί ἐνίσχυσις. Διδάχθηκα ἀπό τήν πίστι σου, ἔζησα θαύματα κατά τήν περίοδο τῆς ἀσθενείας σου, ἀπήλαυσα κοντά σου βιώματα μοναδικά, τά ὁποῖα με παραδειγμάτισαν καί διά βίου θά με συνοδεύουν.

Σ’εὐχαριστῶ κυρία Ζωή. Σ’εὐγνωμονῶ. Συγχώρα τήν συγκίνησι καί τόν πόνο καί δέξαι τό εὐχαριστήριο δάκρυ μου καί σήμερα πού σέ προπέμπουμε, τό ὁποῖο εἶμαι βέβαιος ὅτι τό βλέπεις καί ἅπλωσε τό κουρασμένο χεράκι σου καί σταύρωσέ μας νοερά, καί παραμύθησέ μας, ὅπως τό ἔκανες μέχρι πρίν λίγες μέρες καί δῶσε μας γιά μιά ἀκόμη φορά ἐφόδιο στόν ἀγῶνα τῆς ζωῆς τήν μητρική εὐχή σου.

Ἀναπαύου ἐν εἰρήνῃ! Ἀμήν.