Επικήδειος λόγος για τον Γέροντα Χρυσόστομο

Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 07 Οκτωβρίου 2013

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.37

Ακολουθεί ο επικήδειος λόγος του εκπροσώπου του Οικουμενικού Πατριάρχη, Αρχιμ. Τύχωνος Σταυρονικητιανού για τον Γέροντα Χρυσόστομο.

Ἔχω τήν τιμήν νά μεταφέρω τάς θεοπειθεῖς εὐχάς τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, διά τήν μετά δικαίων καί ἁγίων ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς τοῦ ἐκλιπόντος πολυσεβάστου Γέροντος Χρυσοστόμου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Βασιλικῆς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου, ἔτι δέ καί τά θερμά Αὐτοῦ συλλυπητήρια τόσον πρός τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμενου ὅσον καί πρός σύμπασαν τήν ἁγιορείτικην ἡμῶν κοινότητα.

Σήμερον προπέμπομεν μέ πολύν σεβασμόν καί ἀγάπην εἰς τήν αἰωνιότητα καί εἰς τήν ζωήν, τόν ἀδελφόν ἡμῶν Γέροντα Χρυσόστομον, τόν ἀριστοκράτην μέν εἰς τούς τρόπους, Ἁγιορείτην δέ εἰς τό φρόνημα.

Ὁ ἐκλιπών ἦτο ἐκ φύσεως εὐπροσήγορος καί προσιτός πρός πάντας, ἐμφορούμενος ἀπό αἰσθήματα ἀγάπης, μέ βαθύ ἐνδιαφέρον πρός ὅλους τούς μοναχούς, ὑποτακτικούς καί Γεροντάδες, μικρούς καί μεγάλους.

Ἰδιαιτέρως ὁ μεταστάς Καθηγούμενος ἀνεδείχθη ὡς πραγματικός πατήρ καί Γέροντας, ἀναδείξας πολλά πνευματικά ἀναστήματα ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί τῇ κοινωνίᾳ. Ὡς ἁγιορείτης Γέρων, ἐδημιούργησεν ἀρχικῶς τήν ἀδελφότητα αὐτοῦ εἰς τό Ἱερόν Κελλίον τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου παρά τάς Καρυάς, ἀνοικοδομήσας τοῦτο ἐκ βάθρων μετά πολλῆς φιλοκαλλίας ἀλλά καί προσωπικῆς ἐργασίας.

Ἦτο φιλόξενος ὡς ὁ πατριάρχης Ἀβραάμ καί ἀναπαύων πάντας τούς προσερχόμενους εἰς τό Κελλίον αὐτοῦ, οὐ μήν ἀλλά καί διακονῶν μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ εἰς τάς πανηγύρεις τῶν γειτονικῶν ἱερῶν κελλίων καί Μονῶν.

Ἡ θεία ὅμως Πρόνοια τόν εἶχε ἐκλέξει νά διαδραματίση ἰδιαίτερον ρόλον εἰς τήν ἐπίλυσιν τοῦ ἀκανθώδους Ἀθωνικοῦ ζητήματος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου.

Οὗτος γάρ ὁ μακάριος Γέρων διά τῆς ἐξόχου προσωπικότητός του, συνδυαζούσης σοφίαν καί σύνεσιν, χριστιανικήν ἀγάπην καί ἐκκλησιαστικήν συνείδησιν, ἀποφασιστικότητα καί ἀγωνιστικότητα, ἠδύνατο νά φέρῃ εἰς πέρας τήν ἀποστολήν ταύτην καί διακονίαν, ἀποτελέσῃ δέ φωτεινόν παράδειγμα πρός μίμησιν ὑπό ὅλων τῶν ἐπιγενομένων μοναχῶν.

Ὅτε λοιπόν ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπροβληματίζετο σοβαρῶς διά τήν κατάστασιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καί ἀποφάσισεν ἵνα διευθέτησῃ ὁριστικῶς τό θέμα, τοποθετώντας κατάλληλον συνοδείαν, τότε ὁ μακαριστός Γέρων κάμνοντας πρόθυμον ὑπακοήν εἰς τήν σεβαστήν Ἱεράν Κοινότητα, ἅμα δέ καί εἰς τό σεπτόν Οἱκουμενικον Πατριαρχεῖον, ἀνέλαβεν εἰς τούς ὤμους Αὐτοῦ τό βαρύ τοῦτο φορτίον.

Πρός τόν σκοπόν τοῦτον, ὁ μεταστάς Καθηγούμενος κατέβαλε πολλούς πόνους καί φροντίδας, ἐργαζόμενος ἀθορύβως καί λίαν πνευματικῶς, καί κατορθώσας τόσον τήν ἐκ βάθρων ἀνακαίνισιν του ἀντιπροσωπείου τῆς Ἱερᾶς αὐτοῦ Μονῆς εἰς τάς Καρυάς, ὅσον καί τήν πλήρην νομικήν δικαίωσιν τοῦ ὅλου θέματος.

Καί τοῦτο μάλιστα χωρίς μικρότητας καί πάθη, ἀλλά τουναντίον μέ μεγαλοψυχίαν, ἀνεκτικότητα καί συγγνώμην, τήν ὁποίαν ἀφειδῶς παρεῖχεν εἰς ὅσους κατά καιρούς τοῦ προεκάλουν θλίψεις καί προέβαλον ἐμπόδια εἰς τό ἔργον τῆς διακονίας του.

Ὅμως, «ὁ ἅγιος καί καλός Θεός», καθώς χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέρων, τόν ἐκάλεσε πλησίον τοῦ ἵνα τόν ἀνάπαυσῃ ἐκ τῶν κόπων αὐτοῦ.

Ἡμεῖς οἱ περιλειπόμενοι Ἁγιορεῖται πατέρες, πιστεύομεν ὅτι ἔχομεν ἕναν ἐπιπλέον πρέσβυν πρός τόν ἅγιον Θεόν, ὁ ὁποῖος ἀδιαλείπτως θά προσεύχεται τόσον διά τούς ἀπορφανισθέντας πατέρας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου ὅσον καί δι’ ὅλον τό Ἁγιώνυμον Ὄρος. Καί μάλιστα εἰς τόσον δυσχειμέρους καιρούς.

Ἀείμνηστε ἅγιε Γέροντα,

τό Ἅγιον Ὄρος, πού τόσον πολύ ἡγάπησας καί τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, πού διηκόνησας εἰς τήν ζωήν σου, σέ προπέμπουσιν εἰς τήν αἰώνιον ζωήν. Ἡ Αὑτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός ἡμῶν Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, σοῦ εὔχεται «καλόν Παράδεισον».

Πορεύου εἰς τήν ὁδόν τῶν μακάρων, πρός τόν τόπον τῆς ἀναπαύσεως, μέ τήν πίστιν εἰς τό γεγραμμένον ἐν τῇ Ἀποκαλύψει τοῦ Ἰωάννου: Καί ἤκουσα φωνῆς ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης• γράψον, μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες ἀπ’ ἄρτι. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν• τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ' αὐτῶν.

Ἀδελφέ καί συλλειτουργέ ἡμῶν, «Αἰωνία σου ἡ μνήμη!»