Ηγούμενος Εσφιγμένου: "Δεν σας ζητώμεν χάριν, ζητώμεν το αυτονόητο"

Δημιουργηθηκε στις Τρίτη, 11 Οκτωβρίου 2011

Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr - 13.35

Παρακάτω ακολουθεί η προσφώνηση του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, Αρχιμ. Χρυσοστόμου κατά την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Αντιπροσωπείο της Μονής στις Καρυές.

Η ομιλία έχει ως εξής:

Ἡ ἀδελφότης ἡμῶν, Σᾶς ὑποδέχεται μέ αἰσθήματα μεγάλης χαρᾶς καί ἱκανοποιήσεως εἰς ἔδαφος τῆς ταλαιπώρου Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καί δή εἰς ΤΜΗΜΑ τοῦ ἐν Καρυαῖς Ἀντιπροσωπείου της. Ἀποτελεῖ διά τήν Μονήν, ὑψίστην τιμήν, τό νά τήν ἐπισκέπτεσθε διά τρίτην συναπτήν φοράν, κατά τά ἐν Ἁγίῳ Ὄρει προσκυνήματά Σας τῶν τελευταίων ἐτῶν.

Μετά πολλῆς ἀγάπης καί δοξολογίας πρός τήν ἔφορον καί προστάτιν τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Τόπου Κυρίαν Θεοτόκον, ἀναπολοῦμεν τήν πρό εἰκοσαετίας χαρμόσυνον ἀναγγελίαν τῆς ἐκλογῆς καί ἀκολούθως ἀναρρήσεως Ὑμῶν εἰς τόν παλαίφατον καί μαρτυρικόν θρόνον τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησίας καί δοξάζομεν τόν φιλάνθρωπον Θεόν τόν διά τῆς θείας χάριτος ἀναδείξαντα Ὑμᾶς ἄξιον δοχεῖον αὐτῆς καί πρωτοστάτην τῆς ἐν τῇ οἰκουμένῃ Ὀρθοδοξίας.

Δεχθῆτε, παρακαλοῦμεν ἐκ προοιμίου τήν ἐκ βαθέων εὐγνωμοσύνην μας, καί ἐπιτρέψατε νά ἑρμηνεύσωμεν τήν ἐπίσκεψιν ταύτην, ὡς ἔνδειξιν τῆς συμπαραστάσεώς Σας εἰς τόν ἀγῶνα μας. Εἴχομεν τήν ἐπιθυμίαν, νά συμμερισθῶμεν μέ τήν Παναγιότητά Σας τήν χαράν τῆς ἐπετειακῆς ταύτης ἐπισκέψεως Ὑμῶν ἐπί τῇ εἰκοσαετηρίδι τῆς εὐκλεοῦς Πατριαρχείας Σας, ἅμα δὲ καί αὐτήν τῆς ἐγκαταστά-σεως ἡμῶν εἰς τό ταπεινόν, πλήν ΕΣΦΙΓΜΕΝΙΤΙΚΟΝ τοῦτο οἴκημα.

Σεῖς Παναγιώτατε ἐσαλπίσατε ἄλλωστε, τήν ἔναρξιν τῆς προσπαθείας διά τήν οἰκοδόμησιν αὐτοῦ, ἐν ἔτει 2006. Ἔκτοτε λοιπόν ἀπετέλει δι’ ἡμᾶς ὄντως ἱερόν καθῆκον νά ὁλοκληρώσωμεν τό ἐγχείρημα. Ἰδού λοιπόν: ταπεινόν, ἀλλά δικό μας.

Δικό μας, δηλαδή τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, εἰς δόξαν Θεοῦ. Ἡ χαρά τῆς ἐγκαταστάσεως εἰς μοναστηριακόν ἔδαφος ὅμως, ὅσο μεγάλη καί δικαιολογημένη καί ἄν εἶναι, κάμπτεται ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι, τό κεντρικόν συγκρότημα τῆς Μονῆς, ἀλλά καί τό ὑπόλοιπον τοῦ ἑνταῦθα Ἀντιπροσωπείου , ἐξακολουθοῦν νά τελοῦν ὑπό κατάληψιν. Πρό ἑξαετίας μᾶς ἐνεπιστεύθητε, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καί τό Ἅγιον Ὄρος, τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἐσφιγμένου.

Καί ἐγώ προσωπικῶς ἐδήλωσα τότε: «γένοιτο, ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου», ἐνῶ ἄλλοι, ἐνδεχομένως καί ἱκανώτεροι, ἀπέφυγον τήν ἐμπλοκήν των, ὡς ἐάν ἔβλεπον τήν γέενναν τοῦ πυρός. Ἔκτοτε, Παναγιώτατε, ἐγενόμεθα δέκται ποικίλων ἐκδηλώσεων. Κρατοῦμεν τάς θετικάς καί στηρικτικάς καί δέν σχολιάζομεν τάς ἐπιθετικάς καί εἰρωνικάς. Ἡ πορεία μας ἦτο ἐξ ἀρχῆς ἡ αὐτή, καί παραμένει ἀπαρέγκλιτος.

Τοῦτο δηλοῖ πρός ὅλους, καί ἰδίως τούς ἐνοχληθέντας ἐκ τῶν ἄχρι τοῦδε πολλῶν καί θετικῶν ἐξελίξεων, ὅτι τήν ἀνάληψιν τῆς ὑποθέσεως τήν ἀντιμετωπίζομεν μετά πάσης σοβαρότητος Πράγματι, δέν προχειρολογοῦμεν,οὔτε βεβαίως ὀπισθοδρομοῦμεν. Καί τό λέγω αὐτό ἐγώ, Παναγιώ-τατε, καίτοι γέρων, καίτοι πρεσβύτης. Ἴσως, κάποιοι ἀπό τούς ἀδελφούς μας, θεωροῦν ὅτι διαρκούσης τῆς καταλήψεως θά ἐγκαταλείψωμεν τήν προσπάθειαν.

Παρακαλῶ, δεχθῆτε τήν διαβεβαίωσιν ὅτι τοῦτο, πέραν τοῦ ὅτι θά ἦτο ἐμπαιγμός πρός τούς ἐμπιστευθέντας ἡμᾶς, θά ἀπεδείκνυε καί ἀκραίαν ἔλλειψιν αὐτοσεβασμοῦ Οὔτε καί εἴχομεν ποτέ τήν ἐντύπωσιν ὅτι ὁ δρόμος μας θά εἶναι ἀνθόσπαρτος καί ὅλοι οἱ ἄνεμοι εὐνοϊκοί. •Ἀκόμη καί τώρα, πού εἴμεθα εἰς τό Ἀντιπροσωπεῖον μας.

•Ἀκόμη καί τώρα, πού ἡ μία μετά τήν ἄλλην αἱ ἀποφάσεις τῶν δικαστηρίων καρποφοροῦν τήν ἀλήθειαν, καί ἀποδίδουν τήν δικαιοσύνην. •Ἀκόμη καί τώρα πού κάποιοι ἐκ τῶν πεπλανημένων ἀδελφῶν, ἐπιστρέφουν εἰς τήν κανονικότητα. Πρός ὅλους, μέ πολλήν ἀγάπην, ἐπιθυμοῦμεν ὅπως διευκρινίσωμεν τό ἑξῆς: ἕνα προσδοκῶμεν καί ἕνα προσπαθοῦμεν: ΝΑ ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝ ΕΥΟΡΚΩΣ.

Εὐόρκως δέ σημαίνει: μετά πάσης σοβαρότητος καί σταθερότητος, πρός ἀποκατάστασιν τῆς λειτουργίας τῆς Μονῆς ΚΑΤΑ ΠΑΝΤΑ. Καί τοῦτο «κατά πάντα», βεβαίως, ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ὅσο ἡ λειτουργία τῆς Μονῆς διεξάγεται ΕΚΤΟΣ τῆς ἕδρας της. Δι’ ἡμᾶς εἶναι φυσιολογικόν, Παναγιώτατε, νά βλέπωμεν ἔτσι τά πράγματα, καί νά ἀγωνιζώμεθα ἀδιαπτώτως. Αὐτό ἀναμένει ἡ Ἐκκλησία ἀλλά καί αὐτό πιστεύομεν.

Ἔχομεν τήν ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ἔχομεν τήν ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, ἔχομεν καί τήν ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ ὡς μόνα κριτήρια.

Ὅπως φαίνεται ὅμως, καί τό λέγω μετά πολλῆς λύπης, ἐάν ἡ κανονικότης εὑρίσκει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τόν ἐπάξιον φορέα καί ἐκφραστήν της, ἡ νομιμότης ἐν προκειμένῳ, δέν ἐκφράζεται καί δέν ἐφαρμόζεται ἀπό τόν φορέα εἰς τόν ὁποῖον, ἐξ αὐτοῦ τούτου τοῦ Συντάγματος τῆς Χώρας ἀνάγεται.

Πράγματι, αὐτός ὁ ὁποῖος δυστυχῶς ἀποσιωπᾶ τελικῶς, καί ἀγνοεῖ τήν νομιμότητα εἶναι αὐτό τοῦτο τό Κράτος ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, τό ὁποῖον θέτει εἰς τήν μίαν πλευράν τῆς ζυγαριᾶς τήν νομιμότητα καί εἰς τήν ἄλλην ἕνα ἀορίστως εἰκαζόμενον, καί σκοπίμως διογκούμενον, πολιτικόν κόστος, καί ἐκτιμᾶ ὅτι αὐτό ζυγίζει βαρύτερον.

Δικαιολογεῖ, ἄραγε, τό θρυλούμενον τοῦτο πολιτικόν κόστος τήν ἀπώλειαν τῶν κειμηλίων τῆς Μονῆς; τάς αὐθαιρέτους ἐπεμβάσεις εἰς τά μνημεῖα της; τήν πνευματικήν καί ἐκκλησιαστικήν ὕβριν ἡ ὁποῖα συντελεῖται καθημερινῶς εἰς αὐτήν;

Τρέμει ἡ καρδία μου, Παναγιώτατε, ὅταν διαλογίζομαι ὅτι εἰς τήν Ἁγίαν Τράπεζαν ὅπου ἐλειτούργει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ὑπάρχει ἀντιμήνσιον σχισματικοῦ ψευδοεπισκόπου.

Πονεῖ ἡ ψυχή μου διά τήν καταστροφήν τοῦ φυσικοῦ πλούτου τῆς περιοχῆς τοῦ Μοναστηριοῦ μας ὑπό τῶν καταληψιῶν καί τῶν συνεργατῶν των, τήν αὐθαίρετον ὑλοτόμησιν τοῦ Δασοκτήματος, τήν ἄναρχον διάνοιξιν δρόμων, τήν καταστροφήν τῶν παραδοσιακῶν μονοπατιῶν καί καλντεριμιῶν, ἀλλά καί τήν παράνομον θήραν. Ποῖον πολιτικόν κόστος ἀντισταθμίζει ὅλα αὐτά; Ποία δικαιολογία θά βρεθῇ ὅταν ἀπογυμνωθῇ πλήρως ἡ Μονή;

Ὁμιλοῦμεν διά τήν Μονήν τῆς αὐτοκρατείρας Πουλχερίας, τῆς ὁποίας τό παλαιόν καθολικόν καταρρέει καθημερινῶς ἀπροστάτευτον.

Διά τήν Μονήν τοῦ Ἁγίου νεομάρτυρος Ἀγαθαγγέλου, τοῦ ὁποίου τό πνευματικόν ἀλειπτήριον καί ὁ πύργος κατέρρευσαν. Διά τήν Μονήν τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου Ὑμῶν Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε΄, τοῦ κτίτορος καί δωρητοῦ τῆς σκηνῆς τοῦ αὐτοκράτορος Ναπολέοντος, τμημάτων τῆς ὁποίας ἀγνοεῖται ἡ τύχη.

Διά τήν Μονήν τοῦ γενάρχου τοῦ ρωσσικοῦ μοναχισμοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ σπηλαιώτου, τοῦ ὁποίου τό ἀσκητήριον κεῖται ἐγκαταλελειμμένον ἐν ἐρειπώδει καταστάσει.

Καί πόσα ἄλλα δυνάμεθα νά ἀπαριθμήσωμεν, Παναγιώτατε! Ἀκόμη καί τό ἐπιδεικτικότερον, τήν κατάληψιν τοῦ ὑπολοίπου τοῦ κονακίου τούτου, ἐν τῷ μέσῳ τῶν Καρυῶν, παρόντος τοῦ Πατριάρχου μας, καί παρόντος πρό ὀλίγου τοῦ ἰδίου τοῦ Πρωθυπουργοῦ τῆς Χώρας.

Ὅλα αὐτά συντελοῦνται ὑπό ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι περιφέρονται ἐλευθέρως, εἰσέρχονται καί ἐξέρχονται ἀνενοχλήτως, ἐμφανίζονται δημοσίως, δωρίζουν ἀποκρύπτουν καί καταχρῶνται τά περιουσιακά στοιχεῖα τῆς Μονῆς, ἀλλά καί μέ πρωτοφανῆ ἄνεσιν συλλέγουν ποινάς χλευάζοντες τήν δικαιοσύνην. Ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς, δημοσίως, ἐνώπιον τοῦ Πατριάρχου μας, ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός τήν Κυβέρνησιν: ἐφαρμόσατε τόν νόμον, μήν ἐπιτρέπετε τήν ἀνομίαν εἰς τό Ἅγιον Ὄρος.

Δέν σᾶς ζητῶμεν χάριν, ζητῶμεν τό αὐτονόητον.

Οἱ ἀνεχόμενοι, Παναγιώτατε, τήν κατάστασιν ἄς «ὄψονται εἰς ὅν ἐξεκέντησαν». Ἄς γνωρίζουν δέ ὅτι ἡμεῖς θά ἐπιμείνωμεν εἰς τήν νομιμότητα καί κανονικότητα καί δέν θά παύσωμεν νά ζητῶμεν τά αὐτονόητα. Εἰ δ’ ἄλλως, θά ἔχωμεν ἀποδειχθῆ ἐπιλήσμονες τοῦ σκοποῦ ἐφ’ ᾧ ἐτάχθημεν.

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τάς φίλας καί ἀδελφάς Ἱεράς Μονάς, τούς σεβαστούς Καθηγουμένους καί Ἀντιπροσώπους πού μᾶς συμπαρίστανται εἰς τήν προσπάθειάν μας, τούς ἀγαπητούς ἁγιορείτας πατέρας, τόν νομικόν ἡμῶν σύμβουλον κον Καραγιαννακίδην καί ἅπαντας τούς ἐκλεκτούς συνεργάτας ἡμῶν διά τήν ἀγάπην τους καί τήν βοήθειάν τους.

Πάνω ἀπ’ ὅλους ὅμως, εὐχαριστοῦμεν Ἐσᾶς, Παναγιώτατε, διά τόν κόπον Σας νά μᾶς ἐπισκεφθῆτε καί διά τήν πλουσίαν πατρικήν Σας ἀγάπην καί τάς εὐλογίας πού πάντοτε μᾶς ἐπιφυλάσσετε.

Ἡ συγκίνησίς μου δέ εἶναι πράγματι ἄφατος διότι ὁ Ἀντιπρόσωπός μας εἰς τὴν Ἱεράν Κοινότητα ὡς μέλος τῆς ὁρισθείσης ἐπι τῆς ἐπισκέψεώς Σας ἐπιτροπῆς καί συνοδεύσας Ὑμᾶς εἰς ὅλα τὰ Σκηνώματα πού ἐπεσκέφθητε, μέ ἐπληροφόρησεν ὅτι παντοῦ καὶ μετ’ ἐντάσεως ἐθέσατε τὸ πρόβλημα τῆς Μονῆς μας, χθές δέ μάλιστα ἐνώπιον αὐτοῦ τούτου τοῦ Κυρίου Ποέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως.

Παναγιώτατε παρακαλοῦμεν, ὅπως δεχθῆτε τήν ἐκ βαθέων υἱικήν καί εὐχαριστιακήν μετάνοιαν, ἐμοῦ προσωπικῶς καί συμπάσης τῆς ἀδελφότητος ἡμῶν. Εἴησαν τά ἔτη Ὑμῶν Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα, πολλά, εὐλογημένα καί εὐφρόσυνα.